La nosera – L’amandier

La nosera ch’ l’avìa mi,

nen për dì,

am servìa a feme ‘d morose

mach ch’i fùissa generos

con le bele ‘n pòch golose

ch’a-j piasèisso le mie nos.

Në scrieul, con ël cotin

fàit ëd lin,

a l’é vnù a dime:”I son golosa

“e ij mè làver a son bin doss,

“mi i sarài la toa morosa

“s’it ëm daghe dle toe nos”.

“S’a l’é mach question ‘d lolì

“fà ‘l piasì

“monta su, mangia la dzora

“tut lòn ch’a sarà ‘d tò gust,

“cala peui pì ‘n pressa ancora

“për paghé lòn ch’a l’é giust”.

Cand la bela ha tut rusià

a l’ha crià :

“Le toe nos mi i l’hai mangiaje

“ma a paghete i speto ‘l di

“cand ch’a-j sponta ‘n pàira d’ale

“ai balengo come ti.”

“Monta a fete toe rason

“s’it ses bon,

“tant mi, anche s’it caschèisse

“i l’avrìa nen ëd lacrime a j’euj,

“tant, se anche i të s-ciopèisse

“sarìa nen mi a porté ‘l deuil.”

Le nos a-i ero tute già

dësgreujà;

i l’avìa bin da sagrineme,

la nosera a l’era plà

ma soa boca, për chiteme,

an basin a l’ha tut pagà.

E la festa a l’é durà

tut l’istà

ma l’otógn a l’é vnù an manera

ch’a l’é fasse scur ël cel

e mè amor e mia nosera

tut’e doi a son ‘ndà a rabel.

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *