La nosera ch’ l’avìa mi,
nen për dì,
am servìa a feme ‘d morose
mach ch’i fùissa generos
con le bele ‘n pòch golose
ch’a-j piasèisso le mie nos.
Në scrieul, con ël cotin
fàit ëd lin,
a l’é vnù a dime:”I son golosa
“e ij mè làver a son bin doss,
“mi i sarài la toa morosa
“s’it ëm daghe dle toe nos”.
“S’a l’é mach question ‘d lolì
“fà ‘l piasì
“monta su, mangia la dzora
“tut lòn ch’a sarà ‘d tò gust,
“cala peui pì ‘n pressa ancora
“për paghé lòn ch’a l’é giust”.
Cand la bela ha tut rusià
a l’ha crià :
“Le toe nos mi i l’hai mangiaje
“ma a paghete i speto ‘l di
“cand ch’a-j sponta ‘n pàira d’ale
“ai balengo come ti.”
“Monta a fete toe rason
“s’it ses bon,
“tant mi, anche s’it caschèisse
“i l’avrìa nen ëd lacrime a j’euj,
“tant, se anche i të s-ciopèisse
“sarìa nen mi a porté ‘l deuil.”
Le nos a-i ero tute già
dësgreujà;
i l’avìa bin da sagrineme,
la nosera a l’era plà
ma soa boca, për chiteme,
an basin a l’ha tut pagà.
E la festa a l’é durà
tut l’istà
ma l’otógn a l’é vnù an manera
ch’a l’é fasse scur ël cel
e mè amor e mia nosera
tut’e doi a son ‘ndà a rabel.