ZOLICHEUR

“Dime ‘n pò, bel galant, bel giovo,

‘ndova seve ‘ncaminà?”

“Ncaminà son vers la Fransa

‘ndova a-i é la mia speransa,

‘ndova a-i é mè zòlicheur,

‘ndova a-i é mè zòlicheur”.

Bel galant a l’é rivà an Fransa,

a va ‘n piassa a spassëggé.

A së ‘ncontra ‘nt na franseisa

ch’a parlava piemontèisa:

«Ò monsieur, basé-moi bien,

ò monsieur, basé-moi bien».

A l’ha pijala për soe man bianche,

an gropeta a l’ha tiré.

A l’ha mnala an sle colin-e,

‘ndova a-i é j’erbëtte fin-e.

Dontrè vòte s’a l’ha basé, 

dontrè vòte s’a l’ha basé.

“E adess ch’i l’avèj basame

bel galant mi sposërai”.

“S’a l’é lòn che mi i sperava,

s’a l’é lòn ch’i desiderava,

d’ësposé mè zòlicheur,

d’ësposé mè zòlicheur».