Na bruta stra – Celui qui a mal tourné

A l’era d’ani che, brava gent,

mi i dovrava pì nen ij dent,

ch’i beivìa dl’aqua sensa vin

e i më scàudava sensa camin.

Tuti ij sotror, dandlo për cert,

A më spetavo a brass duvert.

Për nen meuire i l’hai ambocà

lòn ch’a ciamo na bruta stra.

E mi, sensa gnun compliment

I l’hai copà ‘nt ël gir d’un moment

i sai pì gnanca pì che Bertòld

con ël portafeuj pien ëd sòld.

Ij polissiòt, cand a l’han savù,

a l’han brancame con guant ëd vlù,

a l’han sarame ant la lor përzon

për quaich’ani ‘d meditassion.

Cand che mi i son sta an përzon

tuti quanti j’onest a son

sta d’acòrdi ‘d pì nen speté

pr’ampicheme lì, su doi pé.

As vëddìo già, costi fabiòch,

a spartisse mia còrda a tòch

për guernela peui, bin gropà

come pòrtafortun-a ‘n ca.

Dòp sent’ani, con un posson,

a l’han campame fòra ‘d përzon

e mi, ch’i son sentimental

son tornà al mè paìs natal

con j’euj sbassà, con ël cheur pien,

con le gambe ch’a tnisìo nen,

bin sicur che òmo e masnà

a së slontanèisso da la mia strà.

A-i é un ch’a l’ha dime “Bondi

“as contava ‘d nen vëdd-te pì”.

A-i é ‘n àutr ch’a l’ha domandà

dla salute e dle novità.

Cand mi i l’hai vist ch’a-i era al mond

gent ancora bin bon-a an fond

i son butame ‘d colp a pioré

con ël cul an sël marciapé.